هنری با پیشینه بیش از پنج هزار سال و برای زیبایی بخشیدن زیورآلات و ظروف توسط مینا است این هنر ترکیبی از خاک و آتش با نقاشی نقش های زیبا است. مینا اصولا شفاف است و آن را از اکسید قلع به وجود می آورد .در کاوش های نهاوند یک جفت گوشواره طلا بدست آمده که لعاب مینا داشته و مربوط به سده هفتم ق. م بود همچنین بازوبندی از طلا مینا کاری شده یافت گردید مربوط به دوره هخامنشیان که در موزه ویکتوریا نگهداری می شود اوج این هنر در دوره سلجوقیان بود حتی تولیدات به کشور های همسایه صادر می شد از آثار ارزشمند این دوره سینی الب ارسلان است که در موزه بوستون نگهداری می شود همچنین در موزه های برلین ، متروپولیتن نیویورک، آرمیتاژ سن پترزبورگ آثاری از دوران ساسانیان وجود دارد . در دوره قاجار این هنر رو به افول نهاد تا در سال ۱۳۱۰ استاد شکرالله صنیع زاده و شاگردانش این هنر را به روز های اوج خود باز گرداندند. میناکاری به دو روش انجام می شود . خانه بندی یا مینای سیمی که شیوه ای قدیمی است . مفتول های بسیار نازک را به شکل دلخواه در می آورند و با چسب روی کار قرار می دهند و با یک لعاب شیشه‌ای روی آن را می پوشانند و در داخل کوره قرار می دهند سپس سطح کار را با رنگ مخصوص مینا کاری که به صورت پودر می باشد پر می کنند و در کوره قرار می دهند تا پخته و ثابت شود. مینای نقاشی روش مرسوم امروزه .استاد مسگر یا دواتگر ابتدا شی مربوط به طرح را می سازد سپس استاد مینا کار آن را لعاب داده در کوره می گذارد تا لعابش پخته شود سپس نقاشی روی آن انجام می شود و دوباره به کوره می رود تا رنگ ها ثابت شود . در این روش با ترکیب آهن. اکسید کروم و قلع رنگ زرد- ترکیب براکس با کربنات سدیم و ترکیبات طلا رنگ قرمز – ترکیب کرومات سرب با مس رنگ سبز بدست می آورند.
